Dorastając w południowo-zachodnim Londynie, w połowie Nigeryjka, w jednak czwartej Czadyjka i Francuska, Arlo Parks zaczęła mówić po francusku zanim nauczyła się angielskiego. Jako ciche dziecko pisała krótkie historyjki tworząc swój świat fantazji. Miała obsesję na punkcie poezji mówionej, czytała dzieła takich amerykańskich poetów jak Ginsberg czy Jim Morrison i oglądała stare występy Cheta Bakera na YouTube’ie. Obecnie wymienia Nayyirahę Waheed, Hanifa Abdurraqiba i Iaina S. Thomasa jako swoich współczesnych poetów oraz źródło inspiracji. Niewątpliwie na jej muzykę wpłynęły takie książki jak „Szklany klosz” Sylvii Plath oraz „Norwegian Wood” Haruki Murakamiego.
Pod koniec stycznia 2021 roku, wydała swój znakomity, debiutanckie album “Collapsed In Sunbeams”. Wydawnictwo spotkało się z ogromnym uznaniem krytyków oraz fanów artystki. Nic więc dziwnego, że kariera Arlo nabrała tempa.
Arlo Parks wygrała Mercury Prize 2021!
Na debiutanckim krążku znalazło się 12 utworów. Arlo Parks dorastając walczyła ze swoją tożsamością chłopczycy, bardzo wrażliwej i mało „cool”. Zanim skończyła 17 lat, ogoliła głowę, uświadomiła sobie, że jest biseksualna i stworzyła materiał na płytę.
„Water No Get Enemy” Fela Kuti oraz „Sittin’ On The Dock of The Bay” Otisa Reddinga były ścieżką dźwiękowa dzieciństwa Arlo, ale w wieku 13 lat odkryła Kinga Krule, który w znacznej mierze zainspirował utwory, który dzisiaj tworzy artystka. W późniejszym okresie Arlo zafascynował hip hop (od Kendricka Lamara, MF Dooma i Earla Sweatshirta do bardziej Loyle’a Carnera), rock (Jimi Hendrix, Shilpa Ray, David Bowie) a także stonowane dźwięki takich artystów jak Keaton Henson, Sufjan Stevens czy Juliena Baker. Jej songwriting ma rownież wizualną, niemal kinową jakość, która urodziła się z miłości do filmów grozy, streetwear’u oraz sztuki abstrakcyjnej.
Mercury Prize to corocznie przyznawana nagroda dla najlepszego albumu muzycznego w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Po raz pierwszy przyznana w 1992 roku.
