“Flautando” Antoniny Car to instrumentalny utwór neoklasyczny i post minimalistyczny. Koncepcją tego utworu było stworzenie poczucia płynności i głębi inspirowanej morzem i zachowaniem nieregularnych ciekłych form. Kompozycja jest pewną próbą odnalezienia integralności między rytmem i strukturą pejzażu nadmorskiego a budową i kompozycją utworu instrumentalnego. Poprzez cykliczność form dźwiękowych oraz przepływ dźwięków między poszczególnymi ścieżkami spokojne linie melodyczne, odegrane przez żywe instrumenty klasyczne, kreują słuchowe wrażenie pejzażu malowanego dźwiękiem. Linie melodyczne grane na skrzypcach przez Antoninę zdają się momentami przenikać z dźwiękami fletu poprzecznego Fahani. Chwilami pokrywają się swoimi częstotliwościami, by później znów oddalić się i rozmyć przyjmując kolejną formę.
“Flautando” to nie tylko utwór instrumentalny, w przypadku którego większość słuchaczy uważa, że muzyka klasyczna jest trudna do słuchania. Dzięki prostocie, utwór nie kojarzy się jednoznacznie z muzyką poważną, przypomina bardziej ścieżkę filmową. Naszą grupą docelową są nie tylko miłośnicy muzyki klasycznej, ale przede wszystkim zróżnicowani słuchacze, ponieważ ten utwór ma spokojny, kojący nastrój.
