Pod koniec 1970 roku Włodzimierz Nahorny nagrał dla Polskich Nagrań album, który wypełniły głównie ówczesne przeboje w jazzujących aranżacjach z pogranicza easy listening. Całość otrzymała tytuł od otwierającej go, autorskiej kompozycji Nahornego: „Jej portret”. Po wydaniu płyty zaproponowano mu przerobienie tematu na piosenkę, tekst napisał Jonasz Kofta, utwór wykonał Bogusław Mec – reszta jest historią. O instrumentalnym oryginale zapomniano na… 43 lata.
W 1970 roku Włodzimierz Nahorny był już cenioną postacią w świecie polskiego jazzu. Przewinął się przez niezliczoną ilość projektów, nagrywając i koncertując m.in. z Andrzejem Kurylewiczem, Andrzejem Trzaskowskim, Krzysztofem Sadowskim czy Studiem Jazzowym Polskiego Radia. Prowadził także własne trio i kwintet, nie stronił także od muzyki rozrywkowej – m.in. współpracując z grupą Breakout. Na albumie „Jej portret” zaprezentował się jako wszechstronny instrumentalista (gra na fortepianie, saksofonie altowym, flecie i klawesynie), w lekkim, urzekającym pięknymi melodiami repertuarze – zaaranżowanym z polotem przez czołówkę polskiego jazzu (Jan Ptaszyn-Wróblewski, Tomasz Stańko, Tomasz Ochalski i sam Nahorny).
Album, zremasterowany z oryginalnych taśm, uzupełniono o sześć nagrań dodatkowych, dokumentujących flirt Włodzimierza Nahornego ze światem muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej. W książeczce – obok obszernego szkicu na temat nagrywania płyty – znalazły się nieznane wcześniej fotografie Marka Karewicza, wykonane podczas sesji zdjęciowej na okładkę.
Poniżej odsłuch fragmentów całej płyty.
01. Jej portret
02. Powiedzieliśmy już wszystko
03. Cała jesteś w skowronkach
04. Melodia z filmu „Dziura w ziemi”
05. Taki dzień
06. Mówiły mu
07. Niech pan mi nie odsłania wnętrza
08. Wrócę do ciebie
09. Jest Warszawa
10. Obok nas
11. Właśnie tego dnia
12. Trzymając się za ręce
Bonusy:
13. Zapomniany emigrant
14. Waltz nr 29
15. Namiastka
16. Swing dla Włodka
17. Melodia dla Zofii
18. Zacząć jeszcze raz
