Kto śpiewa ten modli się podwójnie. Kto więc gra jazz ten pewnie modli się po dziesięciokroć. Wiedzieli o tym Pharoah Sanders czy John Coltrane, których echa da się usłyszeć na „Kaddish”. Wie o tym Piotr Baron, który od lat kroczy drogą jazzu uduchowionego.
„Kaddish” nie jest jednak tak intensywna i drapieżna jak w przypadku dokonań dwóch wymienionych wyżej free jazzowych szych. Więcej tu kontroli, spokoju, umiarkowania.
Oprócz czterech „właściwych” numerów (w tym dwóch blisko 20 minutowych), są na „Kaddish” trzy interludia. Całkowicie improwizowane duety (najpierw z basistą Michałem Barańskim, potem z perkusją Łukasza Żyty, a na koniec z Michałem Tokajem na fortepianie), zupełnie nieprzewidywalne, swobodne, podążające swoją nieodgadnioną ścieżką.
Pozostałe utwory są doskonale zaaranżowane. Nie ma na płycie nawet cienia chaosu. Choćby kontrolowanego. Wszystko odbywa się zgodnie z planem (widać to m. in. w niezwykle precyzyjnym układzie tracklisty). Gra Barona jest przemyślana, klarowna, należycie wyeksponowana. W żadnym wypadku jednostajna, choćby z prostego faktu – na zmianę sięga on po tenor, sopran i klarnet basowy.
Płyta przepełniona jest wątkami religijnymi. Stąd zapewne też na „Kaddish” ulubiona pieśń papieża-Polaka, do bólu ograna „Barka”. Prezentuje się tutaj jednak bardzo interesująco. Może dlatego, że podobieństwo z oryginałem słychać jedynie we fragmencie refrenu?
W ostatnim kawałku, dedykowanym Benniemu Maupinowi, słychać ślady nawiązań do klasycznej „Karmy” Sandersa. W tle szumiąco-brzęcząca aborygeńska trąba didgeridoo (gra na niej syn lidera – Adam Milwiw-Baron) tworzy doskonały podkład pod rozwijająca się na klarnecie basowym rytmiczną improwizację starszego z Baronów.
Mimo, że płyta ma być w swojej istocie rodzajem modlitwy czy medytacji, nie trzeba być przesadnie religijnym, żeby muzykę Barona lubić. Przecież – jeśli przełożyć to wyznanie wiary na język samych dźwięków, to otrzymujemy przede wszystkim wielce emocjonalny, mądry i pełen wszelkiego sensu jazz. A o to przecież chodzi, prawda?
