3 listopada na scenie klubu Żak, dwa znakomite koncerty w ramach Festiwalu Jazz Jantar! Jako pierwszy wystąpi Dave Douglas Quintet, drugi Terence Blanchard wspólnie z Michał Wróblewski Tio. Poniżej dokładne informację o koncertach.

DAVE DOUGLAS QUINTET | TIME TRAVEL | POLSKA PREMIERA
3.11.2013 | G. 20:00 | Klub Żak

BILETY: 70 zł | KUP KARNET, informacja o karnetach w zakładce: BILETY I KARNETY

SKŁAD:
• Dave Douglas | trumpet
• Jon Irabagon | saxophone
• Luis Perdomo | piano
• Linda Oh | bass
• Rudy Royston | drums

Dwukrotnie nominowany do nagrody Grammy, muzyk jazzowy Dave Douglas jest chyba najbardziej płodnym i oryginalnym trębaczem / kompozytorem swojego pokolenia. Mieszkający od połowy lat 80. w Nowym Jorku, Douglas wciąż zyskuje liczne tytuły artysty roku w Stanach i za granicą jako trębacz, kompozytor i jazzman nadawane przez takie organizacje jak New York Jazz Awards, Down Beat, Jazz Times, Jazziz i włoską Jazz Critics’ Society.

W Żaku zaprezentuje materiał ze swojej ostatniej płyty Time Travel.

„Time Travel” to kontynuacja Be Still z 2012 roku – pozytywnie przyjętego przez krytyków debiutu nowego kwintetu Dave’a Douglasa. Od czasu założenia Greenleaf Records w 2005 roku, do spółki z Michaelem Friedmanem jako managerem, Douglas wydał pod swoim znakiem kolekcję dość eklektycznych projektów. Niewiele było takim zaskoczeniem jak dwa ostatnie, z udziałem piosenkarki folkowej Aoife O’Donovan. Zadedykowany matce, elegijny album obejmuje kontemplacje, z konieczności przyswajane przez fanów żywiołowego post-bopu Douglasa jako, że amerykański styl wokalu O’Donovan całkowicie zdominował sesje, zostawiając muzykom rolę drugich skrzypiec. Bez wsparcia wokalu, kwintet rozwija się powoli. Wszechstronny perkusista Rudy Roystone i świetnie się zapowiadająca Linda Oh na kontrabasie bez zgrzytów zgrywają się ze wschodzącą gwiazdą pianina Mattem Mitchellem; ognista gra trójki jest dynamicznym wsparciem odważnych, pierwszoplanowych dialogów Douglasa i saksofonisty tenorowego Jona Irabagona, okrzykniętego cudownym dzieckiem. W porównaniu z poprzednimi muzykami Douglasa (w tym saksofonistą Donnym McCaslinem i Chrisem Potterem) niepowstrzymana wirtuozeria Irabagona jest idealnym uzupełnieniem wahających się nastrojów lidera-weterana.

Album zawiera kilka świetnych przykładów zróżnicowania kompozycji Douglasa, od bardzo pokręconego, pełnego miejskiego zgiełku Garden State do czystych, spokojnych, niemalże sielskich krajobrazów The Pigoen and the Pie. W całym tym szerokim spektrum Oh i Royston są przewodnikami pędzących choć łatwo przystępnych, uduchowionych, pewnych siebie struktur, podkreślają filigranowe kaskady nut Mitchella i przeplatające się w przypływach i odpływach brzmień dęciaków, które balansują z niezwykłą finezją. Douglas nieograniczony żadnymi tematami, demonstruje swoją estetykę uwalniając głębokie złoża ekspresjonizmu. Wydobywa wyraźne, bezczelnie swingujące w starym stylu sety w Beware of Doug, zaszczepia podmuchy impresjonistycznej abstrakcji w enigmatycznym opus Little Feet, a w serii poruszających refrenów Law Of Historical Memory ukazuje uroczyste piękno. Irabagon jednak niemalże kradnie show. Niezwykle utalentowany mistrz wielu technik, ze zdolnością kameleona i przebiegłością okrasza swoje występy imponującymi trikami. Podstępnie wprowadza serie interwałów do wciąż zmieniającego się Bridge of Nowhere, nerwowymi wariacjami staccato tworząc eliptyczne rytmy utworu tytułowego, a w dość posępnym Law Of Historical Memory pokazuje liryczną dyscyplinę. Nowy skład kwintetu Douglasa prezentujący wschodzące gwiazdy dzisiejszej sceny, odzwierciedla niezależnego ducha pionierskiego artysty, którego śmiały entuzjazm przejawia się w wyborze młodych, utalentowanych współpracowników. Dając wiarę tytułowi, Time Travel przedstawia nieograniczoną twórczość grupy, która swoje inspiracje czerpie zarówno z przeszłości jak i przyszłości. [Troy Collins | allaboutjazz.com | 9.04.2013]

Dave Douglas – mieszkający od połowy lat 80. w Nowym Jorku, Douglas wciąż zyskuje liczne tytuły artysty roku w Stanach i za granicą jako trębacz, kompozytor i jazzman nadawane przez takie organizacje jak New York Jazz Awards, Down Beat, Jazz Times, Jazziz i włoską Jazz Critics’ Society. Jego kariera złożona z nagrań solowych, rozpoczęta w 1993 roku płytą Parallel Worlds, wydaną w Soul Note, jak dotąd zamyka się na liczbie dwudziestu ośmiu albumów. W 2005 roku, po siedmiu uznanych przez krytykę płytach dla Bluebird/RCA, Douglas założył własną wytwórnię – Greenleaf Music. W tym samym roku został uhonorowany członkostwem w Guggenheim Fellowship. W Greenleaf Douglas wydawał płyty swojego kwintetu, sekstetu elektronicznego Keystone i zespołu kameralnego Nomad.

Obecnie Douglas jest dyrektorem artystycznym Workshop in Jazz and Creative Music w Banff Center oraz współzałożycielem i dyrektorem festiwalu New Trumpet Music. Oprócz prowadzenia własnych zespołów Douglas nieustannie współpracuje jako członek John Zorn’s Masada oraz z takimi artystami jak: Anthony Braxton, Don Byron, Joe Lovano, Miguel Zenon, Uri Caine, Bill Frisell, Cibo Matto, Mark Dresser, Han Bennink i Misha Mengelberg. Jako kompozytor był zatrudniany przez Trisha Brown Dance Company, Birmingham Contemporary Music Group, Norddeutscher Rundfunk, Essen Philharmonie, Library of Congress i Uniwersytet Stanford. Do jego ostatnich prac wielkoformatowych należą: Blue Latitudes, na orkiestrę kameralną i trzech improwizatorów oraz Delighted States, na big band i solistów.

Jon Irabagon – Jon Irabagon, zwycięzca Thelonious Monk International Saxophone Competition z 2008 roku, występował wielokrotnie jako akompaniator i lider we wciąż rosnącej liczbie projektów, zaczynając od dość tradycyjnych po te najbardziej poszukujące. Uczył się u boku tak uznanych artystów jak: Dave Liebman, Wynton Marsalis, Dick Oatts, Jason Moran i Victor Goines a ponadto występował i nagrywał ze sławami światowej sceny: Billy Joel, Wynton Marsalis, Bright Eyes, Tom Harrell, Tommy Iago, Joe Lovano, Dave Liebman, Deborah Gibson, John Abercrombie, Frank Wess, Wycliff Gordon, Renee Fleming, Kenny Washington, Lou Reed, Jenny Lewis, Ron Sexsmith i Ken Vandermark. Regularnie występuje w najgorętszych klubach Nowego Jorku: Birdland, the Jazz Standard, 55 Bar, the Jazz Gallery, Zebulon, Barbes, Sweet Rhythm i Dizzy’s Club Coca Cola.

Jego koncepcja włączania improwizacji i kompozycji w celu uzyskania muzycznej całości jest widoczna w szerokim spektrum jego wczesnej twórczości: w kwintecie Outright! (Innova), we wciąż powracającym projekcie I Don’t Hear Nothin’ But the Blues (Loyal Label) z perkusistą Mikiem Pridem, w coverach utworów z lat 80., w Sonny Rollins Tribute Trio, w jasno zdeklarowanej grupie modern jazzu Confluence (For the Artist Records), którą prowadzi wspólnie z kolegami z Manhattan School of Music, w swobodnie improwizującym kwartecie RIDD (Clean Feed) oraz grając od lat z samo destrukcyjną bebopową, cybernetyczną grupą terrorystów Mostly Other People do the Killing (Hot Cup). Jon podpisał także kontrakt z Concord Records i na jesieni 2009 roku wydał CD z kompozycjami własnymi i standardami.

Luis Perdomo – dorastał w domu wypełnionym muzyką. Urodzony w Caracas, w Wenezueli w 1971 roku Luis był wystawiony przez swojego ojca, melomana i zbieracza płyt, na działanie niemalże każdego stylu muzycznego. Obok salsy, Latino, R&B i muzyki klasycznej Perdomo słuchał gwiazd jazzu jak Bud Powell i Oscar Peterson, którzy zostali dla niego pierwszą i najważniejszą muzyczna inspiracją. Katalizatorem dalszych zdarzeń było pełne stypendium w prestiżowej Manhattan School of Music, a potem nauka w Queens College u legendarnego Sir Rolanda Hanna. Był to prawdopodobnie jeden z punktów zwrotnych w jego artystycznym rozwoju. Studiując na Queens College u Sir Rolanda Hanna uświadomiłem sobie jak mało wiem zarówno o pianistyce jak i muzyce w ogóle. Zmusił mnie do rozpoczęcia od nowa, do rewaluacji mojej muzycznej percepcji i jazzu, i historii muzyki. Zacząłem patrzeć na jazz i muzykę klasyczną w nowy, głębszy sposób a moja gra rozwijała się stosownie do tego.

Na liście artystów z którymi nagrywał lub koncertował znajdują się: Ravi Coltrane, John Patitucci, Ray Barretto, Brian Lynch, Miguel Zenon, Dave Samuels and the Caribbean Jazz Project, Butch Morris, Ben Wolfe, Jane Bunnett, Ralph Irizarry & Timbalaye, Jerry Gonzalez and the Fort Apache Band, Alice Coltrane oraz Yosvany Terry. Lista ta jest imponująca zarówno pod względem wielkości gwiazd jak i różnorodności stylów w jakich grają. Jako długoletni członek zespołów prowadzonych przez Miguela Zenón i Raviego Coltrane Luis wyrobił sobie markę jako muzyk, kompozytor i aranżer. Można go usłyszeć na płytach nominowanych do Grammy: Blending Times Coltrane’a i Esta Plena Miguela Zenon. Jako lider, Luis wydał pięć bardzo cenionych płyt: wydane prze z RKM Music Raviego Coltrane’a Focus Point (2005), Awareness (2006), uznaną Universal Mind z udziałem Drew Gress i Jacka Dejohnette (2012) oraz Pathways z 2008 roku i The Infancia Project z 2012, obie nagrane w Criss Cross Jazz.

Najnowszy projekt Luisa – Links, będzie dostępny 21 maja 2013 roku, nakładem Criss Cross Jazz. Ta wysokogatunkowa mieszanka zawiera grę Luisa i jego trzech mistrzów: perkusisty Rodney’a Green, kontrabasisty Dwayna Burno i saksofonisty Miguela Zenona, z którymi łączy go wieloletnia muzyczna współpraca.

Linda Oh – urodzona w Malezji, wychowana w zachodniej Australii, obecnie mieszkanka Nowego Jorku, Linda Oh jest niezwykle aktywną kontrabasistką, kompozytorem i pedagogiem. Linda występowała między innymi z: Kenny Barronem, Steve Wilsonem, Slide Hamptonem, TS Monkiem i Charles Tolliverem. Zdobyła wiele nagród, w tym ASCAP Young Jazz Composer’s Award w 2008, drugie miejsce w BASS2010 Competition, wyróżnienie na Thelonious Monk Bass Competition w 2009 roku oraz w 2010 Bell Award for Young Australian Artist of the Year. W 2010 roku została także nominowana Best Up and Coming Artist przez Jazz Journalist’s Association oraz numerem 8 Rising Bassist w sondażu krytyków Downbeat.

Jej debiutancki album Entry nagrany wraz z perkusistą Obedem Calvaire i Ambrose Akinmusire na trąbce, zdobył uwagę krytyków. Linda pracowała także w kwartecie z gośćmi specjalnymi, nad płytą która miała być wydana w końcu 2011 roku. Linda komponuje zarówno dla małych jak i większych grup oraz muzykę filmową. Jest zaangażowana w projekt łączący zespół jazzowy i kwartet smyczkowy z udziałem Steve’a Wilsona i Sirius String Quartet.

Rudy Royston – studiował klasyczną perkusję na Uniwersytecie w Denver. W 2006 roku przeprowadził się do New Jersey, żeby ukończyć studia muzyczne na Rutgers University, zgłębiając perkusję jazzową pod okiem Victora Lewisa. Po przeprowadzce zaczął regularnie grać z Billem Friselli w kwartetach i triach. Szybko zaaklimatyzował się na nowojorskiej scenie jazzowej występując z takimi muzykami jak: Javon Jackson, Les McCann, JD Allen, Sean Jones, Dr. Lonnie Smith, Jennifer Holiday, Ralph Bowen, Bruce Barth, Don Byron, Jason Moran i Jenny Scheinmenn. Jako miłośnik wszystkich stylów muzycznych rozwija swoje horyzonty i zyskuje coraz większą rozpoznawalność w świecie jazzu.

TERENCE BLANCHARD FEAT | MICHAŁ WRÓBLEWSKI TRIO
3.11.2013 | G. 20:00 | Klub Żak

BILETY: 70 zł | KUP KARNET, informacja o karnetach w zakładce: BILETY I KARNETY

SKŁAD:
• Terence Blanchard | trumpet
• Michał Wróblewski | piano
• Michał Jaros | double bass
• Paweł Dobrowolski | drums

Jak pisze Dionizy Piątkowski: Blanchard jest błyskotliwym technicznie muzykiem naznaczonym piętnem liryzmu charakterystycznego dla niektórych trębaczy wczesnego bopu, jak Clifford Brown. Ustępuje nieco popularnością swojemu ziomkowi, Wyntonowi Marsalisowi, choć łączy ich podobna, wyważona emocjonalnie stylistyka, przy czym Blanchard wykazuje więcej spontanicznego feelingu jazzowego. Terence Blanchard wystąpił już na Festiwalu Jazz Jantar, w 2010 roku. Po jego koncercie Przemysław Rydzewski z Trojmiasto.pl pisał o dwugodzinnym spotkaniu z geniuszem i że Terence Blanchard kontynuuje na scenie swoją muzyczną krucjatę na rzecz Nowego Orleanu, parę lat temu dosłownie zmiecionego z powierzchni ziemi przez huragan Katarina. Promowana przez trębacza płyta “Choices” to jego wielki hołd dla tej zapomnianej przez świat kolebki jazzu. Jednocześnie to świetna definicja twórczości Blancharda, tak bardzo różnorodnej, zacierającej granice pomiędzy tradycją i nowoczesnością. Poniedziałkowy (8 listopada 2010) koncert w Gdańsku był doskonałym widowiskiem siebie i całkowicie spełnionego artysty.

Tym razem Blanchard wspiera młodego, bardzo utalentowanego polskiego pianistę Michała Wróblewskiego. Maciej Nowotny z Radio Jazz tak ocenia młodego pianistę: Wróblewski w zaskakujący sposób łączy ze sobą dokonania współczesnej pianistyki jazzowej (Hancock, Jarrett czy Mehldau). Tym, co wyróżnia go spośród wielu polskich pianistów, opuszczających Akademię Muzyczną w Katowicach, jest na pewno jego talent kompozytorski. Utwory są różnorodne, pokazują szeroki wachlarz muzycznych inspiracji – od tradycyjnego stride piano, poprzez bop, cool, polski folk, po free jazz. Każdy musi być pod wrażeniem łatwości, z jaką łączy te wpływy, śpiewając jednocześnie swoją własną, oryginalną pieśń.

Terence Blanchard – jest słusznie uznawany za jednego z najbardziej wpływowych muzyków jazzowych i kompozytorów filmowych swojego pokolenia. Jest on przedstawicielem stylu, który ukształtował całą współczesną muzykę jazzową. Blanchard nagrał ponad 29 płyt, za które był wielokrotnie nominowany do nagrody Grammy, zdobywając ją trzykrotnie; między innymi za instrumentalny utwór solowy Be-Bop, który znalazł się na płycie Live At The 2007 Monterey Jazz Festival. W roku 2008, Blanchard został ponownie nagrodzony za album A Tale of God’s Will (A Requiem for Katrina), porywający cykl utworów dedykowany ukochanemu miastu, zniszczonemu przez huragan oraz jego mieszkańcom.

W roku 2000 wybrany został przez czytelników „Down Beatu” najlepszym artystą i trębaczem roku. Trąbką zainteresował się w wieku ośmiu lat i zaczął uczęszczać do nowoorleańskiego Center For Creative Arts prowadzonego przez Ellisa Marsalisa, ojca Branforda i Wyntona. W latach 80. trafił do zespołu Lionela Hamptona i zajął miejsce Wyntona Marsalisa w Jazz Messengers Arta Blakeya. W tym samym czasie jego kolega z Nowego Orleanu, saksofonista Donald Harrison, zastąpił w Messengersach drugiego z braci Marsalisów, Branforda. Blanchard pozostał w Messengersach do 1986, potem wraz z Harrisonem utworzył własny zespół. W latach 90. zajął się też tworzeniem muzyki filmowej i telewizyjnej, między innymi do filmów Spike’a Lee Jungle Forever i Malcolm X oraz do filmu dokumentalnego telewizji BBC o ruchach migracyjnych Murzynów, pod tytułem The Promised Land.

Jako kompozytor filmowy, Blanchard skomponował muzykę do ponad 50 filmów, a także otrzymał nagrodę Złotego Globu za muzykę do filmu Spike’a Lee 25. godzina. Jako dyrektor artystyczny Thelonious Monk Institute of Jazz, którego przeniesienia z Los Angeles do Nowego Orleanu był głównym inicjatorem, Blanchard doskonali u swoich studentów rozwój artystyczny, aranżacje, kompozycję oraz techniki koncertowe. Muzyk często daje wykłady na całym świecie, a także udziela się w projektach skierowanych do lokalnych społeczności w swoim ukochanym mieście rodzinnym – Nowym Orleanie. [opracowanie na podstawie materiałów prasowych oraz Encyklopedii Muzyki Popularnej – Jazz Dionizego Piątkowskiego]

Jako trębacz wyróżnia się pośród innych muzyków jazzowych stonowaną wyrazistością. Blanchard przeobraża gamę pomruków, świstów i ryków wydawanych przez swój instrument w zdumiewająco płynną muzyczną mowę – wysublimowaną i w pewien sposób poskromioną. [„Vanity Fair”]

Blanchard zdaje się być jazzmanem absolutnym i spełnionym. Jego grze towarzyszy wielka świadomość, pełna kontrola nad przebiegiem twórczym. Jest czas na aranżowane frazy, ale i miejsce na jazzowe szaleństwo, puszczenie wodzy fantazji. Lider w towarzyszących mu muzykach znalazł nie tyle akompaniatorów wychodzących tu czy tam na solówki, ale równoprawnych dyskutantów, współbiesiadników usadowionych przy stole szczodrze nakrytym jazzem i w atmosferze suto zakrapianej wolnością improwizacji. [Piotr Iwicki | „Jazz Forum”]

Michał Wróblewski – pianista jazzowy, kompozytor pochodzący z Gorzowa Wielkopolskiego. Absolwent wydziału jazzu AM imienia Szymanowskiego w Katowicach. W grudniu 2010 zadebiutował ze swoim własnym trio, zdobywając I nagrodę na konkursie młodych zespołów jazzowych Jazz Juniors w Krakowie i nagrywając debiutancki album zatytułowany I Remember.

W 2010 jako pianista i aranżer wziął udział w projekcie studyjnym Starsi Panowie, z udziałem gwiazd – Kayah, Maleńczuk, Kukiz. Obok nowego projektu Trio, najnowszym dziełem Michała jest Jazz i Orkiestra – około godzinna suita na kwartet jazzowy i orkiestrę symfoniczną. Stylistycznie łączący w sobie najnowsze trendy muzyki symfonicznej z tradycją europejskiego jazzu. Projekt ukazuje wybitne umiejętności kompozytorskie artysty i jego unikalny język muzyczny. Pierwsze wykonanie Jazz i Orkiestra miało miejsce w czerwcu 2011 w CEA Filharmonii Gorzowskiej, co zaowocowało cyklem koncertów, między innymi w Studiu S1 Polskiego Radia Szczecin wraz z Baltic Neopolis Orchestra, a także w Polskim Radiu Trójka wraz z Orkiestrą Filharmonii Gorzowskiej. W roku 2012 powstały nowe kompozycje, a projekt ewoluował w kierunku muzyki filmowej, stanowiąc swoisty seans muzyczny. Zaowocowało to ogromnym przedsięwzięciem przeprowadzenia nagrań Jazz i Orkiestra w styczniu 2013. W nagraniach udział wzięli: Michał Wróblewski – fortepian, Maciej Obara – saksofon, Michał Miśkiewicz – perkusja, Michał Jaros – kontrabas oraz Narodowa Orkiestra Polskiego Radia w Katowicach (NOSPR).

Michał Jaros – kontrabasista, absolwent Akademii Muzycznej imienia Szymanowskiego w Katowicach, uznany za Nową Twarz Polskiego Jazzu, laureat Grand Prix (Jazz nad Odrą 1996). W 2002 roku z Pawłem Kaczmarczykiem i Pawłem Dobrowolskim otrzymał I nagrodę w konkursie Jazz Juniors w Krakowie, a w 2003 roku nagrodę Grand Prix w konkursie Hot Jazz Spring w Częstochowie. Koncertował z czołowymi muzykami polskiej i zagranicznej sceny jazzowej, takimi jak: Ishmael Wadada Leo Smith, Ronnie Cuber, Judy Bady, Janusz Muniak, Zbigniew Namysłowski, Piotr Wojtasik, Maciej Sikała, Piotr Baron, Grazyna Auguscik, Aga Zaryan, Michał Wróblewski, Grzegorz Karnas, Bernard Maseli, Michał Tokaj, David Doruzka, Jerome Sabbagh. Od 2010 tworzy Michał Wróblewski Trio. Do ostatnich nagrań płytowych należą: Radek Nowicki Quartet Live, Number One (Shockolad) oraz I Remember (Michał Wróblewski Trio) i Jazz i Orkiestra Michał Wróblewski.

Paweł Dobrowolski – koncertował, nagrywał oraz współpracuje z takimi artystami jak: Nigel Kennedy, Anna Maria Jopek, Brad Terry, Michał Urbaniak, Urszula Dudziak, Zbigniew Namysłowski, Michał Wróblewski, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Wojciech Karolak, Zbigniew Wegehaupt, Janusz Skowron, Henryk Miśkiewicz, Krzysztof Herdzin, Robert i Wojciech Majewscy, Mieczysław Szcześniak, Anna Serafińska. Laureat: I nagrody i statuetki Aniołka Jazzowego na festiwalu Bielska Zadymka Jazzowa 2004 i 2005, I miejsca Grand Prix w kategorii zespołowej 40 Wrocławskiego Festiwalu Jazzowego Jazz Nad Odrą 2004, I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Młodych i Debiutujących Zespołów Jazzowych Jazz Juniors 2002 i 2005 i wielu innych.