20 października ponownie w Krakowie, w Harris Piano Jazz Bar odbędzie się koncert z cyklu “Directions in Music”. Zespół przedstawi oryginalne aranżacje utworów Woody’ego Shawa, prezentując Państwu przegląd twórczości instrumentalisty docenionego przez samego Milesa Davisa. Jego grę charakteryzowała błyskotliwość trębacza czerpiącego ze spuścizny Dizzy’ego Gillespiego. Jednocześnie emanowała ona ciepłem podobnym do stylu Clifforda Browna czy Freddiego Hubbarda, w których cieniu tworzył. Na krakowskiej scenie zobaczymy zespół w składzie: Piotr Schmidt – trąbka, Paweł Kaczmarczyk – piano, Adam Kowalewski – kontrabas, Grzegorz Masłowski – perkusja. Po skoku dalsza informacja.

DIRECTIONS IN MUSIC to cykliczna impreza, która ma na celu prezentację twórczości wybitnych kompozytorów i instrumentalistów światowego jazzu. Sekcję rytmiczną w tym projekcie tworzą muzycy z zespołu Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band, natomiast goście będą tematycznie związani z twórczością prezentowanego artysty.
Zrealizowane projekty:
Directions In Music: FREDDIE HUBBARD (Jerzy Małek, Piotr Schmidt)
Directions In Music: HANK MOBLEY (Tomasz Grzegorski)
Directions In Music: GARBAREK / JARRETT (Grzech Piotrowski)
Directions In Music: RAY CHARLES (Jorgos Skolias)
Directions In Music: DEXTER GORDON (Piotr Baron)
Directions In Music: MICHAEL BRECKER (Szymon Kamykowski)
Directions In Music: ELVIN JONES (Kazimierz Jonkisz)

WOODY SHAW (ur. 1944, zm. 1989) wychował się w Newark w stanie New Jersey, gdzie jego ojciec śpiewał w grupie gospel. Jako 11-latek zaczął uczyć się grać na trąbce. Szybko doszedł do poziomu, który pozwolił mu na wspólną grę z odwiedzającymi miasto jazzmanami. W wieku 16 lat opuścił szkołę i znalazł się w Nowym Jorku, gdzie występował w zespołach z Williem Bobo, Chickiem Coreą i Joem Farrellem. Poznał tam także Erica Dolphy’ego i (w 1963 r.) wziął udział w nagraniu albumu “Iron Man”. Rok później Dolphy zaproponował Shawowi przyłączenie się do zespołu przygotowującego się do koncertów w Europie. Zanim doszło do realizacji trasy koncertowej, Dolphy zmarł. Shaw zdecydował się na wyjazd do Europy i przez pewien czas grał w zespole Nathana Davisa oraz we francuskich grupach Kenny’ego Clarke’a, Johnny’ego Griffina, Arta Taylora i Buda Powella. Odbył także kilka tras koncertowych z Larrym Youngiem. W połowie lat 60. wrócił do USA w towarzystwie Horace’a Silvera i nagrał “The Cape Vardean Blues” (1965) oraz “The Jody Grind” (1966), nawiązał też współpracę z McCoyem Tynerem (1968), Jackiem McLeanem (1967), Andrew Hillem (1969) i Artem Blakeyem. Przez dwa lata (1968-69) grał w zespole Maxa Roacha. Pod koniec lat 60. i na początku 70. dużo pracował jako muzyk studyjny przez co zaniedbał swoją reputację w kręgach jazzowych. W 1970 r. założył kwintet z Joem Hendersonem i podjął współpracę (1971-72) z Artem Blakeyem oraz Bobbym Hutchersonem. W 1974 r. zaczął nagrywać dla wytwórni Muse, wywołując ponowne zainteresowanie swoją twórczością. Doskonale odnalazł się w kwintecie Louisa Hayesa (1975), zespołach Cartera Jeffersona, Stafforda Jamesa i Victora Lewisa. Ponownie związał się z Coreą i Blakeyem, a jego grupa wspierała Dextera Gordona w nagraniu “The Homecoming” (1976). Na początku lat 80. Shaw przedstawił nowe grupy, prezentujące inne nowocześniejsze spojrzenie na hard-bop. W zespołach trębacza znaleźli się m.in. Steve Turre, Mulgrew Miller, Stafford James, Tony Reedus. Wielkim sukcesem Shawa był także kwintet (1979-80) z Teri Lynne Carrington, Larrym Willisem i Davidem Williamsem. W 1984 r. Shaw nawiązał współpracę z zespołem The Paris Reunion Band (Nathana Davisa), z którym nagrał dwa wspaniałe albumy, “French Cooking” i “For Klook”.

inf./fot. facebook